Pierwsze posunięcie Meczu o Mistrzostwo Świata wykonał amerykański aktor Woody Harrelson. Pomagali mu prezydent FIDE Arkadiy Dvorkovich, dyrektor World Chess Ilya Merenzon i wiceprezydent Rosyjskiej Federacji Szachowej Andrey Guryev.
Magnus Carlsen, mistrz świata, prawie osiągnął idealny wynik – wygraną - w pierwszej partii meczu przeciwko Fabiano Caruanie. Ale w kilku krytycznych momentach przeoczył najlepsze posunięcia, pozwalając Caruanie zremisować. Choć wynik nie zadowala Carlsena, fani nie narzekali. Partia miała 115 posunięć i trwała prawie sześć godzin.
Carlsen broni trzeci raz tytułu mistrza świata. Tytuł zdobył w 2013 roku w meczu przeciwko Viswanathanowi. Caruana gra po raz pierwszy mecz o tytuł mistrza świata.
W pierwszej partii przewagę miał Carlsen. Przeciwko 1.e4 Caruany, grającego białymi, Carlsen wybrał Obronę Sycylijską. Nie był to jego od pewnego czasu standardowy element repertuaru debiutowego i jest prowokującym wyborem w meczu o tak wysoką stawkę. (Wybór debiutu może też wskazywać, że Carlsen przygotował się do meczu z Maxime Vachier-Lagrave, uznanym ekspertem Obrony Sycylijskiej. Członkowie ekipy zawodnika pozostają w ukryciu, gdyż ich nazwiska mogą naprowadzić przeciwnika na przygotowanie przed meczem.)
Carlsen zagrał 2...Sc6, a Caruana odpowiedział 3.Gb5 – wariant Rossolimo, którego użył Anand przeciwko Borisowi Gelfandowi podczas meczu o tytuł w 2012 roku. Być może, Caruana chciał uniknąć labiryntu komplikacji w wariancie Sveshnikova, ale to spaliło na panewce, gdyż Carlson stopniowo przejął kontrolę.
Gdy zbliżała się pierwsza kontrola czasu po 40 posunięciach, czas Caruany gwałtownie kurczył się i jego pozycja była pod naciskiem, gdyż Carlsen otworzył linię przed królem Caruany. Caruana uznał, że jego najlepszą szansą jest ucieczka króla na drugą stronę szachownicy, ale, według analiz różnych silników komputerowych, było błędem. Carlsen mógł następnie przerzucić hetmana na drugą stronę szachownicy i zbić jednego lub dwa pionki Caruany. Jego pionki na skrzydle hetmańskim, wsparte czarnopolowym gońcem, mogły być niebezpieczne, jeśli nie śmiertelne. Komputery oceniły, że Carlsen miał strategiczną przewagę równą jednemu lub dwóm pionkom – więcej niż wystarczająco do wygranej na tym poziomie.
Ale Carlsen nie widział strategii i kontynuował koncentrację na skrzydle królewskim. W 40. posunięciu powziął fatalną decyzję – wymienił swojego niebezpiecznego dochodzącego pionka f za pionka c Caruany. Choć Carlsen zachował przewagę, była ona minimalna.
Po późniejszej wymianie skoczka Caruany za gońca Carlsena i pary pionków, gracze przeszli do końcówki wieża+pionek przeciwko wieży, gdzie szanse na wygraną Carlsena były niewystarczające, wbrew posiadaniu dodatkowego pionka. Carlsen dalej naciskał przez następne 60 posunięć, zanim zgodził się na remis. Była to jedna z najdłuższych partii w historii mistrzostw świata, przyćmiona przez 124 posunięcia w 1978 roku w partii Karpov-Korchnoi i inną z 122 posunięciami partię Carlsen-Anand w 2014 roku.