Trzecia runda była pokojowa, wszystkie partie zakończyły się remisem. Ale wyniki to cała opowieść! Maxime Vachier-Lagrave miał dominującą pozycję przeciwko Peterowi Svidlerowi, ale jedno potknięcie pozwoliło jego przeciwnikowi rozwiązać taktycznie wszystkie problemy. Fabiano Caruana miał dobre szanse na wygraną przeciwko Ianowi Nepomniachtchi’emu, ale pozycja była bardzo skomplikowana z miejscami na błędy.
Sergey Karjakin i Levon Aronian, którzy ponieśli bolesne porażki w drugiej rundzie, grali szybki remis. W pojedynku Wesley So – Hikaru Nakamura, aktualny mistrz USA naciskał białymi, ale nie mógł wykorzystać pionka więcej. Wszystkie oczy, ponownie, były zwrócone na Magnusa Carlsena, którego przeciwnikiem był Vishy Anand. Mistrz świata taktycznie zdobył pionka, ale powstała końcówka wieżowa nie dawała szans na wygraną. Carlsen, Vachier-Lagrave i Caruana pozostali na prowadzeniu.
Viswanathan Anand – Magnus Carlsen ½
Ta partia była w centrum zainteresowania, gdyż wszyscy miłośnicy szachów pamiętają walkę między tymi graczami w meczu o mistrzostwo świata. Była to długa strategiczna walka dopóki Anand nie podstawił piona. Zdobycie piona oznaczało uproszeczenie pozycji do wieżowej końcówki, gdzie Carlsen nie mógł użyć swego króla bez straty piona. Były mistrz świata bez problemów zremisował.
Sergey Karjakin - Levon Aronian ½
Obaj zawodnicy ponieśli porażkę w drugiej rundzie. Zwykle, trudne przegrane wymagają czasu na odnowienie i wydaje sięm że żaden z graczy nie chciał iść na komplikacje. Aronian nie był zadowolony ze swojej pozycji i miał mało czasu, ale Karjakin po prostu poszedł na powtórzenie pozycji i nie grał też zbyt ambitnie białym kolorem.
Maxime Vachier-Lagrave - Peter Svidler ½
Francuz uzyskał w grze środkowej wygraną pozycję, w której jego przeciwnik musiał wybrać między oddaniem pionka albo pozwolić na atak na swojego króla, który wyglądał dewastująco. Svidler oddał pionka, ale w wywiadzie po partii, po obejrzeniu partii z silnikiem, stwierdził, że pozwolenie na atak było kepsze. Zadaniem Vachiera-Lagrave było powolne budowanie pozycji aż do ostatecznego wykorzystania przewagi materialnej. Niestety, pozwolił na taktyczny przełom i w konsekwencji dostał wiecznego szacha.
Welsey So - Hikaru Nakamura
Do dziesiątego posunięcia partia była identyczna jak partia Vachier-Lagrave – Svidler. Svidler i Nakamura grali rzadką ideę, ale Nakamura był lepszy, gdyż nie miał żadnych problemów po debiucie. Białe miały więcej przestrzeni i mały nacisk, który pozwolił im zdobyć piona. W tym momencie wszystkie piony w centrum i na skrzydle hetmańskim zostały wymienione i przy małym materiale na szachownicy So niewiele mógł zrobić, żeby wygrać partię.
Fabiano Caruana – Ian Nepomniachtchi ½
Czarne wybrały Obronę Sycylijska, która zwykle prowadzi do skomplikowanych i agresywnych szachów. Caruana wybrał wariant zamknięty, deklarując atak na skrzydle królewskim, podczas gdy pozwalając przeciwnikowi na wejście na skrzydło hetmańskie. Wydawało się, że albo jego atak będzie wystarczający, albo zdobędzie przewagę materialną, ale pozycja była bardzo skomplikowana. Caruana wybrał złą drogę i choć zdołał zdobyć materiał, jego przeciwnik miał wystarczającą kontrgrę swoimi aktywnymi figurami. Partia zakończyła się trzykrotnym powtórzeniem, gdyż żaden z graczy nie chciał ryzykować.
Partie