WGM Raluca Sgîrcea, IM Renier Castellanos
Jedna z najbardziej popularnych dzisiaj obron dla czarnych przeciwko 1.d4, Obrona Grünfelda, jest używana zarówno przez czołowych szachistów, jak i amatorów, którzy lubią grać aktywnie i szukają dla czarnych komplikacji. Niektórzy z silnych graczy, którzy używali jej skutecznie to Vasily Smyslov, Victor Korchnoi, Bobby Fischer, Garry Kasparov (w meczu o mistrzostwo świata przeciwko Anatoly'emu Karpovowi), Peter Svidler i Gata Kamsky. Nigel Short jest kolejnym arcymistrzem, który krótko jej używał z dobrym skutkiem przeciwko Jonathanowi Speelmanowi w meczu kandydatów, Londyn 1991.
Jednak ta obrona nie zawsze była tak popularna, gdyż jest sprzeczna z ogólnymi zasadami gry w szachy. Najmłodszym szachistom wyjaśniamy znaczenie centrum.
Każdy początkujący szachista jest informowany, że musi kontrolować centrum, w związku z czym musi rozpoczynać od 1.e4/e5 lub 1.d4/d5. Obrona Grünfelda czyni dokładnie odwrotnie, opierając się na nowoczesnej koncepcji atakowania centrum z daleka.
Czarne celowo oddają centrum w debiucie, prowokując białe do pójścia za daleko. Chodzi o to, że gdy to się stanie, czarne zaczną atakować figurami, aby zmienić to w słabość, a nie w silny aspekt pozycji białych.
To otwarcie zaczęło zyskiwać na popularności po zwycięstwie Ernesta Grünfelda nad przyszłym mistrzem świata Aleksandrem Alechinem w 1922 roku. Odtąd to otwarcie stało się straszną bronią, ponieważ może prowadzić do bardzo ostrej gry.
Aktywność czarnych może stać się niebezpieczna, jeśli białe nie będą wiedziały, jak prawidłowo ją odeprzeć. Gdy czarnopolowy godniec z g7 (najcenniejsza figura czarnych w tym otwarciu) ożyje na długiej przekątnej, może spowodować wielkie kłopoty na skrzydle hetmańskim białych.
Czarne zajmują centrum i skrzydło hetmańskie, gdzie osiągają przewagę pionów w większości wariantów.
Aby lepiej zrodumieć idee tego otwarcia, pokażemy i wytłumaczymy kilka przykładowych partii, które mogą służyć wam za punkt wyjścia, jeśli zdecydujecie się włączyć go do swojego repertuaru. Należy jednak pamiętać, że idee, które za tym stoją, mogą wyglądać prosto, ale jest wiele teorii, których należy się nauczyć.
Obrona Grünfelda zwykle rozpoczyna się po posunięciach 1.d4 Sf6 2.c4 g6 3.Sc3 d5:
Tu jest punkt, w którym drzewo rozgałęzia się, gdyż białe mają do wyboru dużą liczbę systemów.
Zacznijmy od partii granej w 1988 między Korchnoi'em (biale) a Kasparovem (czarne). Oczywiście, teoria od tamtego czasu bardzo rozwinęła się, ale to jest szkoleniowa partia, gdyż pokazuje typowe idee otwarcia.
Białe dostają silne pionowe centrum, a czarne atakują z dystansu i próbują zająć je swoimi figurami. Ciekawe jest oglądać, jak czarne harmonijnie wprowadzają do gry swoje figiury, podczas gdy białe wydają się być bez pomysłów.
Zobacz to:
Będziemy kontynuawać z dwiema partiami jednego ze specjalistów tego otwarcia, Petera Svidlera. Następna partia była grana w 2005 roku przeciwko innemu specjaliście tego otwarcia, ale tym razem białymi, Borisowi Gelfandowi.
Jest to ostra linia, gdzie białe poświęcają pionka za aktywność, ale tutaj czarne pojawiły się na górze po komplikacjach:
Następna partia jest przykładem komplikacji, które mogą powstać, gdy białe są zbyt pewne. Anish Giri, grający białymi, rozpoczął przedwczesny atak na skrzydle królewskim, ale po kilku dokładnych posunięciach czarnych okazało się, że to białe muszą znaleźć właściwe posunięcia, żeby zachować równowagę.
Zobacz poniższą skomentowaną partię:
Mamy nadzieję, że spodobały się wam prezentowane powyżej partie i że zaprezentują one dobry punkt startowy do głębokiego studiowania Obrony Grünfelda